Fala uderzeniowa

Terapia falami uderzeniowymi.
Falą uderzeniową określa się falę akustyczną o wysokiej amplitudzie (dziesiątki MPa) i niskiej częstotliwości (do 25 Hz) przekazywaną przez przemieszczający się aplikator do tkanek. Główną cechą fali uderzeniowej jest gwałtowny wzrost ciśnienia, powodujący szereg efektów w tkankach poddanych działaniu tej fali. Terapię falami uderzeniowymi wprowadzono do praktyki klinicznej w 1982 roku w celu usuwania kamieni moczowych i stała się ona metodą pierwszego rzutu, nieinwazyjną oraz skuteczną. Aktualnie fala uderzeniowa z sukcesem wykorzystywana jest również w rehabilitacji schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego.

Działanie.
W rehabilitacji fale uderzeniowe to fale akustyczne przekazywane przez przemieszczający się aplikator który przekazuje energię kinetyczną mJ/mm2 do tkanek o dokładnie zaprogramowanych właściwościach fizycznych w tym nieliniowo narastających impulsach o wysokim potencjale ciśnienia szczytowego po którym następuje niska amplituda rozciągania i szybki czas narastania. Na falę uderzeniową składają się pojedyncze impulsy o krótkim czasie trwania około 10 ms w zakresie częstotliwości do –25 Hz i amplitudzie ciśnienia do 120 MPa.
Urządzenie wykorzystując znajdujące się w aplikatorze precyzyjne komponenty wytwarza uderzeniowe fale rozpędzonego „pocisku” którego energia kinetyczna jest zamieniana w energię akustyczną w momencie uderzenia
w przekaźnik a impulsy akustyczne przenikają do tkanek pacjenta
Prawidłowe stosowanie fal uderzeniowych podnosi odsetek sukcesów terapeutycznych oraz stwarza warunki do poprawy jakości życia pacjentom cierpiącym z powodu przewlekłych stanów bólowych, dzięki czemu urządzenia je generujące zyskały potwierdzoną skuteczność kliniczną.
Fala uderzeniowa ma udowodnione działanie przeciwzapalne, regenerujące i analgetyczne. Powoduje poprzez proces mechanotransdukcji (przekształcania przez komórkę bodźców mechanicznych w aktywność chemiczną) wpływa na zmianę metabolizmu tkanek. Pozaustrojowa terapia falami uderzeniowymi wykazuje przede wszystkim intensywne działanie przeciwbólowe, poprawia metabolizm komórkowy i usprawnia cyrkulację krwi w obszarze wykonywanego zabiegu.
Aby osiągnąć optymalne efekty terapii, wymagana jest ścisła współpraca lekarzy, fizjoterapeutów z pacjentem. Istotna jest także diagnostyka miejsca chorobowego z zastosowaniem ultrasonografii.

Metodyka zabiegów
Orientacyjne Ilość zabiegów:

• 3 -5 (maksymalnie 8) zabiegów – zabiegi o charakterze stymulacyjnym
• 5 zabiegów (minimum) - zabiegi wykonywane w celu odwapnienia tkanek

Orientacyjne czasy przerwy pomiędzy sesjami:

• 7 dni – optymalny czas przerwy
• 3-4 dni – minimalny czas przerwy
• 10 dni – maksymalny dopuszczalny czas przerwy

Wskazania:

1. Ortopedia i medycyna sportowa

• wzmożone napięcie mięśni

2. zmiany przeciążeniowe i przewlekłe stany zapalne rejonu:

• stawu krzyżowo – biodrowego
• mięśnia piszczelowego przedniego
• ścięgna Achillesa
• rozcięgna podeszwowego (bóle pięty)
• torebki stawu ramiennego
• kaletki podbarkowej (bóle barku)
• kaletek okołokrętarzowych

3. entezopatie (zmiany przeciążeniowe przyczepów mięśniowych) między innymi:

• mięśni przywodzicieli
• mięśni kulszowo – goleniowych
• kolano skoczka
• łokieć tenisisty, łokieć golfisty
• mięśni stożka rotatorów
• zwapnienia okołobarkowe
• przykurcz Dupuytrena
• zespół mięśnia gruszkowatego
• krwiaki śródmięśniowe
• kolano biegacza
• zespół ciasnoty międzypowięziowej
• brak zrostu i opóźniony zrost kości
• aseptyczna martwica głowy kości udowej
• halluxy

Przeciwwskazania:

• ciąża
• zaburzenia krzepnięcia, stosowanie leków przeciwzakrzepowych
• choroba nowotworowa
• wzrost chrząstki u dzieci
• polineuropatia demielinizacyjna
• zapalenie infekcyjne tkanek miękkich / kości ,
• miejscowa epifizjologia (podział lub oddzielenie kości chrząstki nasadowej)
• pacjenci z rozrusznikami serca
• oddziaływanie na mózg, rdzeń kręgowy, punktowe skupisko dużych nerwów (czaszka, kręgosłup), bliskość miąższu płuc w obszarze zastosowania,
• zaawansowana osteoporoza.